عفونت‌های آمیزشی (STI) طیف وسیعی از بیماری‌ها هستند که از طریق تماس جنسی منتقل می‌شوند و سلامت زنان را به خطر می‌اندازند. شایع‌ترین این عفونت‌ها شامل کلامیدیا، سوزاک، ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) و تبخال تناسلی است. کلامیدیا و سوزاک از نوع باکتریایی هستند و عدم درمان آن‌ها می‌تواند به ناباروری و التهاب لگن منجر شود. HPV، شایع‌ترین STI، باعث زگیل‌های تناسلی می‌شود و برخی از انواع آن ارتباط نزدیکی با سرطان دهانه رحم دارند. تبخال تناسلی، ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس، با زخم‌ها و تاول‌های دردناک در ناحیه تناسلی همراه است. بسیاری از این عفونت‌ها بدون علامت هستند و تشخیص و درمان به موقع آن‌ها برای جلوگیری از عوارض جدی بسیار مهم است. به همین دلیل، آشنایی با این بیماری‌ها، انجام معاینات پزشکی منظم و رعایت اصول پیشگیری برای سلامت جنسی و باروری زنان ضروری است.
علائم عفونت‌های آمیزشی در زنان بسیار متنوع است و ممکن است خفیف یا حتی نامحسوس باشد. برخی از علائم هشداردهنده عبارتند از: تغییر در ادرار (سوزش، درد، تکرر ادرار یا وجود خون)، ترشحات غیرطبیعی واژن (تغییر رنگ، بو یا قوام)، خارش و التهاب ناحیه تناسلی، درد حین نزدیکی، خونریزی غیرطبیعی (خونریزی بین دوره‌های قاعدگی یا پس از نزدیکی)، و زخم‌ها یا بثورات پوستی در ناحیه تناسلی، مقعد یا دهان. در صورت مشاهده هر یک از این علائم، مراجعه به پزشک بسیار مهم است.
دلایل ابتلا به عفونت‌های آمیزشی در زنان متعدد است: نزدیکی بدون محافظت (عدم استفاده از کاندوم)، داشتن شرکای جنسی متعدد، شروع زودهنگام فعالیت جنسی، سابقه ابتلا به عفونت‌های آمیزشی، مصرف مواد مخدر و الکل، و کمبود آگاهی و آموزش در زمینه پیشگیری از این بیماری‌ها. رعایت اصول بهداشت جنسی و آگاهی از این عوامل در کاهش خطر ابتلا به این بیماری‌ها بسیار مؤثر است.
پیشگیری از عفونت‌های آمیزشی از طریق اقدامات مختلفی امکان‌پذیر است: استفاده همیشگی از کاندوم در هر نوع رابطه جنسی، محدود کردن تعداد شرکای جنسی، انجام معاینات و آزمایش‌های منظم، اجتناب از مصرف مواد مخدر و الکل قبل از نزدیکی، تزریق واکسن‌های ضروری (مانند HPV و هپاتیت B) و افزایش آگاهی و آموزش جنسی.
تشخیص این عفونت‌ها از طریق آزمایش‌های مختلف انجام می‌شود، از جمله: آزمایش خون (برای HIV، سیفلیس، هپاتیت B و C)، آزمایش ادرار (برای کلامیدیا و سوزاک)، نمونه‌برداری با سواب (برای هرپس تناسلی، HPV و تریکومونیازیس)، آزمایش‌های تقویت اسید نوکلئیک (NAATs) و آزمایش آنتی‌ژن سریع.
درمان عفونت‌های آمیزشی بسته به نوع و شدت عفونت متفاوت است. درمان‌ها شامل آنتی‌بیوتیک‌ها (برای عفونت‌های باکتریایی)، داروهای ضدویروسی (برای عفونت‌های ویروسی)، درمان‌های موضعی (برای زگیل تناسلی)، مراقبت‌های حمایتی و واکسیناسیون است. پیگیری منظم و رعایت کامل دستورات پزشکی برای بهبودی کامل و پیشگیری از انتقال بیماری به دیگران ضروری است.
