“`html
آسیب دیدگی لایه داخلی قلب، اندوکارد، می‌تواند منجر به بیماری جدی اندوکاردیت در کودکان شود. قلب، پمپ حیاتی بدن، خون را به تمام اندام‌ها می‌رساند و سپس خون برگشتی را جمع‌آوری می‌کند. این فرآیند گردش خون توسط دستگاه قلبی عروقی انجام می‌گیرد. قلب انسان چهار حفره دارد که با دریچه‌هایی به هم مرتبط هستند، هر حفره وظیفه خاصی در این سیستم گردش خون بر عهده دارد.
ساختار قلب از سه لایه اصلی تشکیل شده است: پریکاردیوم (لایه خارجی)، میوکارد (لایه میانی عضلانی که انقباضات پمپاژ خون را انجام می‌دهد) و اندوکارد (لایه داخلی که دریچه‌های قلب به آن متصل هستند و در تماس مستقیم با خون قرار دارد).
عفونت اندوکاردیت در کودکان زمانی رخ می‌دهد که این لایه داخلی قلب (اندوکارد) دچار عفونت شود. این عفونت با تجمع میکروب‌ها و پاسخ سیستم ایمنی بدن به آن‌ها در اطراف دریچه‌های قلبی ایجاد می‌شود.
سابقه جراحی قلب یا بیماری مادرزادی قلب، نوع عامل عفونی و شدت عفونت اندوکاردیت را تحت تاثیر قرار می‌دهد. به طور کلی، کودکان با نقص‌های قلبی مادرزادی یا سابقه جراحی قلبی عروقی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اندوکاردیت قرار دارند.
عوامل افزایش دهنده خطر اندوکاردیت در کودکان شامل موارد زیر است:
- بیماری مادرزادی قلب
- پیوند قلب
- استفاده از دریچه قلب مصنوعی
- درمان بیماری قلبی با وسایل مصنوعی در کمتر از شش ماه گذشته
- روش‌های تهاجمی پزشکی بر روی دهان و دندان، دستگاه گوارش، سیستم تنفسی یا دستگاه ادراری تناسلی
- استفاده از کاتترهای عروق مرکزی در نوزادان
هر عاملی که ساختار طبیعی قلب را تغییر دهد یا منجر به ورود عوامل خارجی (حتی استریل) به قلب یا رگ‌های خونی شود، می‌تواند باعث اندوکاردیت شود.
نشانه‌های اولیه اندوکاردیت اغلب غیر اختصاصی هستند و ممکن است با سایر بیماری‌ها اشتباه گرفته شوند. علائم شایع شامل تب، خستگی، کاهش وزن، افزایش ضربان قلب و صدای غیرطبیعی قلب (سوفل) است.
در کودکانی که بیماری قلبی زمینه ای مانند نقص دریچه قلب یا سیانوز در نوزادی دارند، تب و علائم عفونت پس از عمل جراحی یا دندانپزشکی باید به سرعت بررسی شود. در صورت مشاهده این علائم، باید فورا آزمایش کشت خون انجام شود.
تشخیص اندوکاردیت عمدتا با انجام آزمایش کشت خون و اکوکاردیوگرافی انجام می‌گیرد. کشت خون مثبت برای باکتری یا قارچ در خون، نشان دهنده اندوکاردیت است. با این حال، مصرف آنتی بیوتیک می‌تواند منجر به نتایج منفی کاذب در کشت خون شود. افزایش ESR، CRP، گلبول‌های سفید خون، کم‌خونی و وجود خون در ادرار، از دیگر نشانه‌های آزمایشگاهی عفونت هستند. اکوکاردیوگرافی می‌تواند جوانه‌های عفونی روی دریچه‌های قلب را نشان دهد.
درمان اندوکاردیت در کودکان اغلب شامل بستری شدن در بیمارستان و تجویز آنتی‌بیوتیک‌های قوی به مدت طولانی (چهار تا هشت هفته) است. در موارد شدید، ممکن است درمان آنتی‌بیوتیکی قبل از نتیجه کشت خون آغاز شود.
جراحی ممکن است در موارد زیر ضروری باشد:
- عدم موفقیت درمان دارویی
- عفونت طولانی مدت
- عامل عفونی مقاوم به درمان
- آبسه روی دریچه یا عضله قلب
- پارگی دریچه قلب
- نارسایی قلبی مقاوم به درمان
- مشکلات مرتبط با دریچه مصنوعی قلب
عوارض احتمالی اندوکاردیت شامل نارسایی قلبی، اختلال عملکرد دریچه‌های قلب، آبسه حلقه دریچه و آبسه عضله قلب است.
اندوکاردیت در کودکان معمولا قابل درمان است، اما میزان موفقیت درمان به نوع و شدت عفونت بستگی دارد. در عفونت‌های قارچی، پیش آگهی بدتر است و حتی با جراحی، شانس بهبودی به حدود 50 درصد می‌رسد.
برای پیشگیری از اندوکاردیت در کودکان پرخطر، تجویز آنتی‌بیوتیک پیشگیرانه قبل از اعمال دندانپزشکی یا جراحی که احتمال خونریزی دارند توصیه می‌شود. آموکسی سیلین معمولا داروی انتخابی است، اما در صورت آلرژی، کلیندامایسین یا آزیترومایسین جایگزین می‌شوند. این پیشگیری آنتی‌بیوتیکی باید به صورت محدود و طبق نظر پزشک انجام شود.
به طور خلاصه، اندوکاردیت در کودکان یک بیماری جدی است که در کودکان با بیماری قلبی مادرزادی یا سابقه جراحی قلبی شایع‌تر است. پیشگیری با آنتی بیوتیک قبل از عمل های تهاجمی و درمان سریع با آنتی بیوتیک های قوی و در صورت لزوم جراحی، حیاتی است.
“`