منیزیم یک ماده معدنی حیاتی است که در عملکرد عضلانی و عصبی بدن و همچنین بسیاری از عملکردهای دیگر آن نقش دارد. بررسیهای اخیر نشان میدهد که سطوح پایین منیزیم میتواند بر خطر ابتلا به چندین بیماری قلبی عروقی تأثیر بگذارد و بسیاری از افراد به اندازه کافی منیزیم دریافت نمیکنند.
این بررسی به نکات کلیدی در تاریخچه تحقیقات منیزیم اشاره میکند. در ابتدا تصور بر این بود که کمبود منیزیم مشکل مهمی نیست و اگر هم باشد، عمدتاً مربوط به افرادی است که شرایطی دارند که بر توانایی بدن آنها برای جذب یا دفع منیزیم تأثیر میگذارد.
تحقیقات در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ نشان داد که دریافت ناکافی منیزیم از طریق رژیم غذایی منجر به کمبود منیزیم در بدن میشود و این کمبود میتواند بر عملکرد قلبی عروقی تأثیر بگذارد.
پس از سال ۲۰۰۶، بسیاری از مطالعات اپیدمیولوژیک، رابطهای بین منیزیم و شرایطی مانند فشار خون بالا، نارسایی قلبی و مرگومیر قلبی را نشان دادند. دادههای جدیدتر نیز این یافتهها را تأیید میکنند و نشان میدهند که وضعیت منیزیم با فشار خون بالا، سکته مغزی، بیماری عروق کرونر و ایسکمیک قلب، فیبریلاسیون دهلیزی، نارسایی قلبی و عوارض قلبی و مرگ و میر رابطه معکوس دارد.
این بررسی همچنین به چگونگی کمبود منیزیم و ایجاد مشکلات قلبی عروقی میپردازد. برای مثال، کمبود منیزیم میتواند منجر به استرس التهابی و استرس اکسیداتیو شود. برخی از دادهها نیز از این ایده حمایت میکنند که کمبود منیزیم میتواند باعث سطوح غیر طبیعی چربی و مشکل در متابولیسم لیپید شود.

به طور کلی، این بررسی اهمیت مصرف منظم منیزیم را نشان میدهد و اینکه چگونه منیزیم کافی میتواند خطر مشکلات قلبی عروقی را کاهش دهد.
محققان تأکید میکنند که برای سلامت کلی، منیزیم کافی در رژیم غذایی ضروری است. بدن از این ماده معدنی برای بسیاری از عملکردهای مختلف از جمله کنترل فشار خون و انقباضات عضلانی استفاده میکند. بهترین منابع منیزیم سبزیجات با برگهای تیره مانند اسفناج یا چغندر و همچنین آجیل و دانهها هستند. بادام، بادام هندی، تخم کدو تنبل یا دانه چیا همگی گزینههای عالی هستند. لوبیا سیاه نیز منبع خوبی از این ماده معدنی است.